Jejku, jak dawno mnie tutaj nie było... Nie wiem co mam powiedzieć na swoje usprawiedliwienie. Po prostu zawaliłam. A przecież chciałam pisać, i czułam ku temu silną potrzebę. Nie możliwe by wypaliło się to we mnie po czterech postach... Sama nie wiem. Po prostu przepraszam..
Nie tylko w tym zawaliłam, wiecie? Głupio mi się do tego przyznawać, zwłaszcza, że powinnam teraz o siebie jak najbardziej dbać, ale nie. Ja wiem swoje. Wróciłam do stanu sprzed kilku lat. Nie lubię tego w sobie ale chyba nie jestem w stanie tego w sobie zwalczyć na dłuższą metę..
Na dzień dzisiejszy- szpital. Leżę sobie, odpoczywam. A raczej grzecznie przyjmuję kolejne kroplówki, gdyż mój żołądek chyba oduczył się trawić cokolwiek innego jak zwykłą czarną kawę i kilka plastrów szynki. Eh..
Zaraz zacznę krzyczeć, chyba naprawdę potrzebuję pomocy...

JESTEM KURW* CAŁA SPUCHNIĘTA PRZEZ TO DOKARMIANIE "WODĄ"....



chyba trochę się zmieniło... jest źle.

Nie wracam do domu... Nie chcę, nie chcę prze kolejne dni po prostu czekać na wiadomość na fecebooku, na smsa, na telefon czy głupie połączenie na skypie... Wolę tu zostać. Obok niego. Wiem, że zachowuję się jak dziecko. W tej sytuacji chyba jednak nie potrafię inaczej. Matko, dlaczego to wszystko jest takie popieprzone? Szczerze chciałabym być dorosłą, odpowiedzialną kobietą, z perspektywami i planami na przyszłość. Przede wszystkim ze stabilnością. Nie mówię o pieniądzach czy uczuciu, bo to pierwsze nie jest mi aż tak potrzebne, a drugie już mam od dawna... Chodzi mi tylko o to K U R E W S K I E zdrowie, które chyba nie jest mi pisane. Dzisiaj dowiedziałam się, że znów jest gorzej. Gdyby to były chociaż jakieś minimalne zmiany na gorsze ale nie. Musi wszystko pędził pełną parą.. I jak ja mam być szczęśliwa, wesoła? JAK? Jak mam iść przez życie kiedy wiem, że z każdym kolejnym dniem jest gorzej, i mogę liczyć tylko na to, że jakieś eksperymentalne leki wpłyną na mój organizm. Uśmiecham się przez łzy. Nie mogę pokazać jak bardzo słaba jestem.

Mogę nie wracać do domu na święta. Po godzinie płaczu w sweter mamy chyba doszła do wniosku, że nic się nie stanie gdy pobędę tę kilka dni z dala od wszystkiego, blisko `niego`. Uh.. ta kobieta jest niesamowita.

Czeka mnie kilka przyjemnych, długich nocnych spacerów. <3

K O C H A M

Cześć. Tak prosto jest stukać w klawiaturę, a jednak tak długo zastanawiałam się co mam napisać. Zwykłe "cześć" wydawało się dla mnie zbyt głupie jednak co innego mogłabym napisać? Mogłabym zaimponować znajomością innych języków, rzucić na początek jakiś cytat, ale po co? Przyznam się wam, że dziwna ze mnie osoba i wielokrotnie usłyszałam właśnie takie określenie skierowane w moją stronę. Czuję się jednak dobrze ze samą sobą. Może z wyjątkiem jednej rzeczy, jednak o niej już nie dzisiaj.. Nie chcę by od początku się nade mną litowano.
Przyznam się wam, że traktuję to jako pamiętnik... Nikt z bliskich nie wie, że tutaj będę wylewała swoje myśli.. A jednak chcę by ktoś to czytał. Chcę bym miała z kim porozmawiać, jednak z kimś, kto na wszystko patrzy z innej strony. Ohh.. Życie jest trudne, ja jestem trudna, wszystko jest trudne...
Przepraszam was za ten chaos, ale nie umiem pozbierać myśli w jakąś spójną całość..

Powiem wam tylko jedno.. Będziecie moją siłą. Siła jest w ludziach, wiem to. Przeżyję, będzie dobrze.
Mój `ktoś` kazał mi być wieczną optymistką.. Z wami zamierzam dotrzymać słowa.

K O C H A M